Fabio eta Luchino, horiek izan litezke beren graziak, zergatik ez. Fabio eta Luchino, Luchino eta Fabio.

Igande eguartean Vittorio Emanuele kaleko banku horretantxe eserita egotea maite dute, Piazza del Popolo herriko plaza nagusian artalde handia pilatzen dela iruditzen baitzaie, jendea, joan den udaberrian beren etxeetan itxita egon ondoren, kanpora aldran irteten hasi zenetik behintzat.

Palazzolo Acreiden jaio ziren duela 85 urte, uzta berean biak; bertan hazi eta bizi izan dira orain arte, eta bertan hilko dira segurki. 1943ko uztaileko egun haietaz hitz egiten dute askotan beren artean, aliatuek Palazzolo bonbardatu eta 130 lagun inguru hil zituzten egun hits haietaz. Praka motzetan zebiltzan mutil koskorrak ziren orduan, eta jolaserako hainbat motibo topatzen zituzten kaleaz nagusitu zen hondamendi hartan; soldadu ilehori haiek ere maiz ekartzen dituzte hizpidera, gogoan dute ingelesezko hitz batzuk erakutsi zizkietela (alemanezkoak irakatsi zizkietenak kaletik ezkutarazi zituztenean izan zen hori). Fabiok dio egun haiek goibeltzen zituen tristezia gogorarazten diola egungo egoera honek ekarritakoak, latza izan dela aurtengo udaberrian bizi izan dutena; kaleak kolorea galdu duela esaten du. Beren kideko gehiegi eraman ditu koronabirus txatxu horrek —«Bianca bera, sasoiko zegoan eta!», bota ohi du Luchino alargundu berriak—, eta auskalo zer amarru gordeko duen eskuartean oraindik ere.

Argazkiaren koadrotik irten berri, ez dira dagoeneko bertan ageri Luchinok hatzaz seinalatzen dituen mukitsuak, korrika ondotik pasa eta bi gizonei maskarak beheratu dizkietenak: Venite qui, ragazzi!

—Andiamo, Fabio?
—Andiamo K.O., ma andiamo! —erantzuten dio lagunak beti, harrizko bankutik altxatu eta bazkaritara abiatzear direla: arrastaka bada ere, aurrera goazak, Luchino!